martes, 21 de febreiro de 2017

TEMPO DE ENTROIDO

Dende a biblioteca preparouse unha exposición con información sobre o entroido do Triángulo Máxico de Galicia e sobre o de Ponteareas.
Esta é unha boa época para investigar sobre as tradicións relacionadas con esta festa.








mércores, 15 de febreiro de 2017

O TRIÁNGULO MÁXICO DO ENTROIDO OURENSÁN

Xa está chegando o Entroido, unha época para gozar da troula. Un dos sitios onde se vive dun xeito especial esta festa é no corazón de Ourense, no chamado triángulo máxico: Xinzo de Limia, Verín e Laza.

Xa estamos nos días centrais do Entroido, e nos principais puntos da nosa terra xa teñen todo preparado para gozar da troula ao máximo.
 Xa levan varias fins de semana de festa e seguen! 
En cada un destes entroidos teñen a súa figura tradicional e emblemática. 
En Xinzo de Limia  son as pantallas, figuras que levan máscaras (case sempre artesanais) con cara de demo con cornos e que van vestidas con camisa e calzón branco, capa vermella ou negra e pano da cabeza (normalmente vermello), polainas negras e zapatos negros. Na cintura levan unha faixa de tea vermella cunhas campaíñas que van facendo soar. Ademais, nas mans levan vexigas de vacas secas e infladas.

A función das pantallas no Entroido é a de vixiar que ninguén vaia pola rúa sen disfrace.


 En Verín saen os cigarróns, unhas figuras que levan un traxe que pesa arredor de 25 quilos, contando coas chocas e coa máscara. Esta máscara está feita con madeira de bidueiro e remata cunha mitra de folla de lata decorada con motivos de animais. Ademais, visten camisa branca con gravata e chaqueta con galóns e flocos, calzón curto branco e medias tamén brancas. Levan chocas que fan soar cando bailan, saltan e corren, e na man levan unha fusta coa que chaman á orde.


O último punto do triángulo é Laza, cos seus peliqueiros, que reciben este nome pola pelica (pel dun animal) que levan colgada na parte traseira da máscara. A súa vestimenta é parecida á dos cigarróns, con camisa branca, gravata e chaqueta con galóns e flocos. Levan calzón curto branco con pompóns a modo de volantes, medias de encaixe brancas e zapatos negros. Por riba dos calzóns levan unha faixa de cor cun cinto de pel con seis chocas.


Os peliqueiros van en fila, correndo e saltando polas rúas, abrindo paso coa fusta e coas chocas soando co movemento.
Os entroidos de Xinzo de Limia e de Verín teñen o recoñecemento de Festa de Interese Turístico Nacional. 


martes, 7 de febreiro de 2017

DÍA DA PAZ


Un ano máis celebramos no centro o Día da Paz. Este ano leuse primeiro unha historia da árbore da paz do Colexio Fermín Bouza Brey, que aqui  vos deixamos por se queredes volver a lela. Despois colgamos as froitas  e bailamos a Canción da Paz  de Mamá Cabra.


Érase que se era unha árbore pequena pero robusta coma un xigante. Era tan, tan bonita que todas as árbores 
admiraban, pero ela non se daba conta.

Ese día levantárase un pouco triste, porque nas súas ramas xa non quedaban follas nin froitos. Nin sequera unha folliña amarillenta  a piques de caer.

Un tempiño antes a nosa árbore víase moi guapa, xa que tiña os froitos máis bonitos de todo o patio e estaba chea de follas de colores. Pero un día chegou o seu amigo vento que quería xogar con ela e como ela non quería, comezaron a pelexarse. A árbore, moi enfadada, non deixaba de moverse. O vento, enfurruñado tamén, sopraba cada vez máis forte e as ramas da árbore axitábanse cada vez máis. Cando o vento e a árbore esgotaron as súas forzas, as ramas da nosa amiga quedaran sen follas, sen froitos, máis baleira que nunca.

-¡ Qué tristeza! Co guapa que eu estaba…-comentou a árbore-. Agora xa non hai nada que facerlle.

-¿Pero qué che pasa?- preguntaron os nenos do Fermín Bouza Brey-

-Estiven a pelexar co vento e mirade o resultado: xa non teño froitos, nin follas para abrigarme. ¿Qué vou facer agora?.

-¡Nós podemos axudarte!. Podemos poñerte…follas de olivo- dixo unha nena.

- Pero non temos diso- responderon o resto dos nenos e nenas.

-Pois podemos poñerte…follas de pereira.- dixo outro neno.

-Pero non temos diso- responderon o resto dos nenos e nenas.

Os nenos e nenas pensaron e pensaron cómo podían axudar a pequena árbore que estaba tan triste. Entre todos decidiron axudarlle co que tiñan: con pinturas que lle devolveran a cor e a alegría, con palabras do corazón para que nunca máis se pelexase co vento e con froitas de papel que lle devolvesen o sorriso:

Colgaron fresas, cereixas e mazás para que nunca máis lle faltase a cor vermella dos bicos e do amor.

Colgaron mandarinas para que nunca máis lle faltase a cor laranxa dos abrazos e da amizade.

Colgaron peras para que nunca máis lle faltase a cor verde da esperanza e do esforzo.

Colgaron plátanos e limóns para que nunca máis lle faltase a cor amarela da alegría e da tolerancia.

Colgaron piñas para que nunca máis lle faltase a cor marrón do respecto e da xenerosidade.

E así, a nosa árbore recuperou a súa alegría e decidiu que nunca, nunca, nunca máis pelexaría co vento e xogarían xuntos como bos amigos.

E así foi como naceu a primeira árbore da paz no colexio Fermín Bouza Brey.